De meeste dingen die ik doe heb ik al vaker gedaan: afwassen, opruimen, de tram nemen, naar het werk lopen, koffie drinken. Minder vaak komt het voor dat ik iets al eerder heb gedaan, maar dat toch een element van het nieuwe er duidelijk in zit: een nieuw onderwerp aansnijden in het gesprek, een onbekend persoon aanspreken op een receptie, wakker worden in een nieuwe dag.
Niet altijd gaat het nieuwe van mij uit. Soms dient het zich aan en is acceptatie onvermijdelijk. De wereld vernieuwt zich en ik moet mee, of ik wil of niet: andere verkeersregels, nieuwe belastingformulieren, betalen met een plastic kaart. Soms word ik door het leven uitgenodigd om iets nieuws te doen maar ben ik vrij om de kans te grijpen of hem te laten liggen: hulp aanbieden, een onbekend zijpad nemen: Een heel enkele keer doe ik iets nieuws dat door niets of niemand werd verwacht, dat niet is afgedwongen en ook niet opgeroepen.
Als 11-jarige meldde ik mij aan bij een scoutinggroep. Ik kende er niemand. Mijn moeder had mij alleen geholpen met het zoeken van het adres. Tot op dat moment was ik vooral een huismus geweest die de tijd doorbracht, vrijwel zonder vrienden, met lezen en puzzelen. Ineens kwam het idee op om in actie te komen, er niet alleen over te lezen, maar de acties zelf mee te maken. Ik overwon mijn verlegenheid en met kloppend hart drukte ik op de bel van het honk, een grote zolder in een wijk waar ik nog niet eerder geweest was. De deur ging open met een lang touw langs een hoge trap. Bovenaan stond een jongen in uniform en staarde mij onderzoekend aan. “Ben ik hier goed om mij aan te melden voor de verkenners?” vroeg ik. Ik mocht boven komen, moest wachten tot de openingsceremonie, die ik met mijn gebel had verstoord, was afgelopen, sprak met de hopman en werd lid.
Ik deed iets wat ik nog nooit gedaan had, en dat ook voor de scoutinggroep zonder precedent was. Nog nooit had iemand zich op deze wijze aangemeld. Normaal bellen ouders de hopman of ga je mee met een vriendje. Het werden een paar prima jaren, noodgedwongen beëindigd door een verhuizing. Na de laatste bijeenkomst zat ik in de tram met de jongen die mij had binnengelaten. Hij wist het nog precies en herhaalde mijn openingszin. Pas hierdoor drong het geleidelijk tot mij door dat ik iets bijzonders gedaan heb. In mijn leven is het dat nog steeds.
Ik kan mij maar slechts enkele andere voorbeelden herinneren waarin het nieuwe zo evident aanwezig is en uit mijzelf is voortgekomen. In de meeste gevallen wordt het opgedrongen. De wereld verandert en wij moeten mee. Dit kan een pijnlijk proces zijn. Van buitenaf worden we gedwongen te veranderen. Er komen andere buren waaraan je moet wennen. Een reorganisatie zorgt voor andere collega’s en nieuwe taken. Het interessante is dat dit nieuwe, onvermoede kwaliteiten in ons kan blootleggen. Zij sluimerden al die tijd en krijgen nu een kans zich verder te ontwikkelen.
Het nieuwe dat van buiten komt is als een geboorteproces. We ontwaken in een nieuwe wereld en zijn ons onbewust van een eigen keuze. Vanuit de karmagedachte is het ons hogere ik dat de keuze maakt. Scholing van het bewustzijn kan ons duidelijk maken dat er behoefte is aan iets nieuws. We kunnen proberen het onverwachte voor te zijn en zelf een initiatief nemen. Daarmee zouden we de wereld, in feite ons hogere ik, voor kunnen zijn. Het nieuwe wordt dan niet afgedwongen, maar zelf gekozen. Vanuit dit gezichtspunt kan dan worden gesteld dat we het lagere en het hogere ik voor een deel verbonden hebben. Er daalt iets in ons af dat eerst buiten ons was.
