Een oude vriend kwam op mijn pad. Na tientallen jaren blikten wij terug op de tijd toen we amper twintigers waren. Ik maakte de opmerking dat vele gebeurtenissen en interesses van toen toch een voorbode waren van de latere levensloop en voegde daar aan toe dat het leven toch mooi geregeld was met dergelijke vroege kansen, toevalligheden en moeilijkheden. Mijn vriend zit anders in het leven en vroeg zich af wie of wat dat volgens mij zou ‘regelen’.
Hij heeft gelijk. De zin ontglipte mij. Toch was dit voor mij opnieuw een terugkerend patroon: de herkenning van de grote verschillen tussen mensen. Ieder heeft zijn eigen individualiteit en ervaart daardoor het leven anders. Het gevolg is dat de verschillen alleen maar toenemen. Dit kan tot misverstanden en verwijderingen leiden, maar het is ook een verrijking.
We maken allemaal verschillende tochten door het aardse bestaan. Hierdoor bekijken we de gebeurtenissen verschillend, maar ontmoeten elkaar ook en kunnen proberen om wat we meemaken en beleven met elkaar uit te wisselen. Het is als een vakantie-ervaring waarin we bijvoorbeeld de pracht van de Matterhorn vanuit een bepaald dal, in een bepaald jaargetijde en in een bepaalde stemming ervaren. Iemand anders kijkt naar dezelfde berg vanuit een ander perspectief. Hij ziet dezelfde berg, maar zijn belevenis is anders. Als we dat met elkaar uitwisselen worden we allebei rijker en krijgen we beiden een beter beeld van wat de Matterhorn eigenlijk is.
Het is de uitdaging om de ander niet te willen overtuigen van je eigen gelijk. Dit is immers alleen maar een gezichtspunt, zoals vele anderen. Mijn vriend staat in de regel in het hier en nu, in de actualiteit. Hij ziet details die mij zijn ontgaan of die ik allang was vergeten. Hij schenkt mij zulke details uit onze gezamenlijke tochten en ik ontdek voor mijzelf patronen. Waar ze vandaan komen, wie of wat ze veroorzaken is een boeiende vraag, waar ik voor mijzelf een beginnend antwoord heb. Hier ontstaat nu het probleem dat als ik dat probeer uit te leggen, mijn woorden te absoluut en definitief dreigen te klinken. Hoe zorg ik ervoor dat als ik mijn ontwakend begrip uitleg en ik inga op de tegenwerpingen, dit als een visie vanuit een tijdelijk standpunt klinkt en niet als een vaststaand feit?
En ook dit is een interessant patroon: de een neemt waar en de ander reflecteert en doet een poging to verwerking. Het is de zegen van een vriendschap.